بررسی تأثیر کارگاه آموزشی احیای قلبی- ریوی و مغزی (cpcr) برسطح دانش پرستاران

مقدمه: احیای قلبی- ریوی شامل سلسله اقدامات منظم و هدفمندی است که برای بازگرداندن اعمال حیاتی اعضای مهم بدن یعنی قلب، ریه و مغز انجام می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تأثیر اجرای کارگاه آموزشی بر سطح دانش احیای قلبی- ریوی و مغزی پرستاران بر اساس دستورالعمل سال 2010 انجمن قلب آمریکا در سال 1389 انجام شد. روش ها: این مطالعه، مطالعه ای نیمه تجربی به صورت مداخله ای برای سنجش دانش بلافاصله بعد از آموزش و دانش با تأخیر دو ماهه روی 130 نفر از پرستاران دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. ابزار گردآوری داده های تحقیق پرسشنامه حاوی 20 سؤال بود که بر اساس متون و راهنمای 2010 انجمن قلب آمریکا طراحی شد. شیوه آموزش به دو صورت سخنرانی و عملی طی دو روز و هر روز به مدت 8 ساعت در دو قسمت محتوای پایه و پیشرفته انجام شد و اطلاعات با نرم افزار spss و با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: اختلاف معنی دار میزان آگاهی پایه و پیشرفته در مورد احیای قلبی - ریوی با توجه به میانگین نمرات قبل از آموزش (6/ 8) ، بلافاصله بعد از آموزش (9/14) و با تأخیر دو ماهه (2/13) بیانگر تأثیر مثبت آموزش بود. در برخی موضوعات شامل استفاده به موقع از الکتروشوک در ریتم های قابل شوک دادن و اولین اقدام در برخورد با فرد دچار ایست قلبی تنفسی، آموزش کمترین تأثیر را داشت. نتیجه گیری: آموزش اصولی می تواند منجر به افزایش آگاهی پرستاران در زمینه احیای قلبی- ریوی پایه و پیشرفته شود. بر این اساس برگزاری کارگاه ها و دوره های آموزشی منظم به صورت تئوری و عملی توصیه می شود.